Një roman poetik për jetën e mëkuar me dashuri dhe dinjitet, për tokën e të parëve ku u thurën brez pas brezi dhe u përmbushën ëndrrat për paqe dhe harmoni, ku jeta e thjeshtë e ushqyer nga shpirti dhe mirësia duket se mjafton.

Romani që e bëri të njohur Ilia Venezin në botë dhe që i rrëfeu botës dramën e madhe të shpërnguljes së popullsisë nga Azia e Vogël.

...

Deti ishte larg që aty, prandaj kjo gjë më mërziste në fillim, se kisha lindur pranë tij. Mes qetësisë së tokës kujtoja dallgët, guaskat dhe meduzat, aromën e leshterikëve të tharë dhe velat që lundronin. Ahere isha shumë i vogël dhe s’mund të flisja e të tregoja për të gjitha këto. Por një ditë nëna e gjeti të birin përmbys në tokë sikur puthte dheun. Djali nuk lëvizte dhe kur nëna iu afrua e tmerruar dhe e ngriti, pa fytyrën e tij të mbytur në lot. E pyeti e habitur çfarë kishte, por ai nuk dinte ç’t’i thoshte dhe s’e hapi gojën. Por një nënë është krijesa më e thellë në botë dhe kjo imja e kuptoi. Më merrte e më çonte shpeshherë lart në Kimintenjë, nga ku mund të shikoja detin. Ndërsa unë humbisja në magjinë e largët të ujit, ajo nuk më fliste, që të ndihesha sikur ishim vetëm unë dhe deti...